Duyck, Charles

Jan Dewilde en Annelies Focquaert

Afkomstig uit een kruideniersfamilie in Tielt, ging Charles Duyck in 1847 muziek studeren in het Conservatorium van Brussel. In 1850 behaalde hij een tweede prijs compositie in de klas van Fétis en een jaar later nam hij deel aan de Prix de Rome, zonder evenwel een prijs te behalen. Hij was een tijdlang assistent contrapunt in het Conservatorium van Brussel, dirigeerde in 1858 de zangvereniging ‘Sainte Cécile’ van Kuregem (Brussel) en richtte in 1874 de muziekacademie van Anderlecht op.

Charles Duyck is vooral bekend gebleven als de eerste harmonieleraar van de jonge Paul Gilson. Brenta’s biografie over Gilson beschrijft Duyck als iemand die de onmethodische pedagogie van Fétis heeft overgeërfd. De regels van harmonie, contrapunt, fuga en compositie werden Gilson in spoedtempo aangeleerd: op amper zes maanden tijd was alles erdoor gejaagd. Brenta besluit dan ook dat Gilson feitelijk een autodidact was. Gilson zelf noemt Duyck niet in zijn autobiografie. Toch ziet Brenta een invloed op Gilsons werk, namelijk een voorliefde voor chromatiek, zoals die blijkt uit Duycks cantate voor de Prix de Rome “d’une écriture résolument chromatique, ce qui était assez exceptionnel pour l’époque.”

Charles Duyck liet maar weinig composities na, vooral koorwerken zoals Les Chaperons blancs, les Vacances of Les Villageois. Daarnaast schreef hij ook een oratorium La Rédemption (1872).

Een jaar na Charles Duycks overlijden werd in de Muziekacademie van Anderlecht de “Prijs Charles Duyck” opgericht voor de meest veelbelovende leerling harmonie. Aanleiding daarvoor was waarschijnlijk het feit dat zijn leerling Gilson in datzelfde jaar de Prix de Rome had gewonnen.