August De Boeck: La dernière lettre
In het oeuvre van August De Boeck (1865-1937) nemen zijn liederen op Franse teksten een prominente plaats in. Op het einde van het ‘August De Boeck-jaar’ is de recente ontdekking in de oude muziekbibliotheek van de Halse Servaisacademie - bewaard in de Servaiscollectie van de vzw Servais en het Zuidwestbrabants Museum - van een totaal onbekend De Boeck-lied dan ook een complete verrassing. Het teruggevonden lied draagt de titel La dernière lettre en is gecomponeerd op verzen van de Franse dichter Georges Gillet (1855-1932), niet te verwarren met de gelijknamige befaamde hoboïst en componist. Van De Boeck was er geen enkel lied op verzen van Gillet bekend en de omstandigheden waarin het gecomponeerd werd zijn momenteel niet te achterhalen. De autograaf van La dernière lettre bestaat uit 4 bladzijden (36,5 cm x 25,5 cm), hij is helaas onvolledig en niet gedateerd. De Boeck componeerde 3 strofen, en het is niet duidelijk of hij hiermee het volledige gedicht van Gillet op muziek heeft gezet. Het lied is alleszins uitvoerbaar door aan de derde strofe weer het refrein Brûle petite lettre / Mes souvenirs d’amour / Bientôt vont disparaître / Sans retour! toe te voegen. Een onderwerp dat onwillekeurig herinnert aan Mozarts bekende lied Als Luise die Briefe ihres ungetreuen Liebhabers verbrannte. La dernière lettre is voorzien van een mooie pianobegeleiding, met verrassend originele harmonische wendingen die typisch zijn voor de kunst van De Boeck. De tempoaanduiding is ‘Allegro’; na elke strofe volgt een mijmerend refrein ‘Lento’.
August De Boeck - La dernière lettre
(Paroles de Georges Gillet)
Hier en feuillant au fond du secrétaire,
Témoin muet des amours du passé,
J’ai retrouvé poudreuse et solitaire,
Un doux billet déjà presque effacé.
Vieux souvenir de cette enchanteresse,
Qui bien longtemps remplit mon cœur d’émoi,
J’ai vu s’enfuir mes rêves de jeunesse,
Séparons nous: Je ne crois plus en toi!
Brûle petite lettre,
Mes souvenirs d’amour
Bientôt vont disparaître
Sans retour!
Je t’aimerai [,] me disait la parjure, [de trouweloze]
Tant que l’oiseau dans le bois chantera
Tant que les fleurs orneront la nature
Qu’au firmament le soleil brillera.
Fou que j’étais, aujourd’hui je déplore
Ma confiance et mes veux superflus [;]
Fleurs et soleil étincellent encore [,]
L’oiseau gazouille et tu ne m’aimes plus.
Brûle petite lettre,
Mes souvenirs d’amour
Bientôt vont disparaître
Sans retour!
Ils ne sont plus les jours de grande fête
Où tous deux nous partions dans les champs;
Ta lêvre rose et ta blanche toilette
Te donnaient l’air d’une fleur du printemps.
Et le soir plus tendre et ravissante
Du nid d’amour reprenant le chemin,
Tu reposais ta tête languissante
Sur mon épaule en me serrant la main.
De Beenhouwer, J.: La dernière lettre, in: Tentoonstellingscataloog August De Boeck in Halle [25/8 tot 28/10 2012], Halle: Zuidwestbrabants Museum, 2012, p. 10-12.