Van Eechaute, Prosper

Jan Dewilde

Van Eechaute studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Gent onder meer bij Leon Moeremans en Martin Lunssens. Naast eerste prijzen voor cello, harmonie, kamermuziek, contrapunt en fuga behaalde hij in 1930 met een altvioolsonate de prijs Émile Mathieu voor compositie. Drie jaar later won hij de Prijs van Rome met de cantate De bekering van de heilige Hubertus (tekst van Isidoor Van Beugem).

Zijn loopbaan zou hij grotendeels aan de pedagogie wijden. Aan het Gentse Conservatorium was hij achtereenvolgens leraar notenleer, harmonie, contrapunt en fuga en van 1938 tot zijn dood was hij directeur van het Stedelijk Conservatorium van Kortrijk. Zijn carrière als pedagoog zou zijn compositorische activiteiten in de schaduw stellen.

Het is vooral met zijn vocale werken dat Van Eechaute zich liet opmerken. Naast groots opgevatte openluchtspelen als het Guldensporenspel en het Rodenbachspel schreef hij ook intimistische liederen. Verschillende van zijn liederen hebben een impressionistische kleur, wat ook te horen is in sommige instrumentale werken. In het Strijkkwartet op. 8 (in 1949 bekroond door de Koninklijke Academie) en de Sonatine voor piano op. 11 combineert hij klassieke structuren met nieuwigheden uit het Franse impressionisme.

In latere werken, zoals het Nachtpoëma voor hoorn en orkest, keert hij terug naar een postromantische lyriek. Dit werk uit 1938 werd pas op 17 november 1962 door de befaamde hoornist Maurice Van Bocxstaele in Kortrijk gecreëerd. Prosper Van Eechaute dirigeerde zelf zijn eigen werk.