Van Hulse, Camil

Annelies Focquaert

Camil Van Hulse kreeg zijn eerste muzieklessen van zijn vader Gustaaf Van Hulse, (een leerling van Edgar Tinel). Tijdens WO I was hij als vrijwilliger in dienst bij o.m. het 17e Linieregiment, maar hij liep in 1915 een longbeschadiging op tijdens een gasaanval. Na afloop van de oorlog zette hij zijn muziekstudies verder aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium van Antwerpen bij Edward Verheyden (harmonie en compositie), Lodewijk Mortelmans (contrapunt), Frans Lenaerts (piano), en te Brussel bij Arthur de Greef. Hij behaalde in 1922 de prijs Albert de Vleeshouwer voor compositie. Van 1919 tot 1923 was hij organist aan de Hoofdkerk van Sint-Niklaas. In 1923 emigreerde hij omwille van zijn slechte gezondheidstoestand naar de Verenigde Staten, waar hij het woestijnklimaat van Arizona opzocht. Daar werd hij in 1924 organist aan de All Saint's Church in Tuscon (tot 1929, daarna opnieuw van 1940-1949); hij was ook organist en koorleider in de St.-Elisabeth's Church in Altadena (1929-1930), S.S.-Peter and Paul Church in Tucson (1939-1940), en tot slot de New S.S.-Peter and Paul Church in Tucson (1944-1957). In 1928 was hij één van de oprichters van het Tucson Symphony Orchestra en tevens de eerste dirigent van dit orkest; hij richtte ook er een Society of Chamber Music op. In 1957 richtte hij zich volledig op het componeren.

Hij was een gevierd concertorganist en kreeg als componist vele opdrachten van Amerikaanse steden. Hij stelde een zeer omvangrijk oeuvre samen voor zowat alle bezettingen. Daaronder bevinden zich onder meer de Sinfonia Maya, die voor het eerst uitgevoerd werd ter gelegenheid van de 50e verjaardag van het Tucson Symphony Orchestra, en ook een cantate met als titel The Beatitudes (waarschijnlijk niet zonder invloed van César Franck), die in première ging in All Saints Church tijdens WO II. Verschillende van zijn composities kregen belangrijke onderscheidingen.