Bij de onthulling van Mengals standbeeld

Waer ook zangen innig treffen
En ontroeren, en verheffen,
Op 't gebergte of in het dal
Overal
Lokken zij tot zoete weelde
Laven zij met hemelval.

Maer die zangen, maer die psalmen,
Ruisschen, bruisen en waargalmen
Nergens even rijk aan kracht
Even zacht
Als op de assche van een kunstvriend
Die zijne oude broeders wacht.

Daer wordt ieder lied een bede
't Zingt er dank, en rust, en vrede
' t Sust er elke jammerpijn.
Schelde en Rijn
Luistert!... 't Broederlied gaet klinken,
Dat Mengal zal welkom zijn.

Sint Amands berg, die eens straelde
Van het woord, dat zegepraelde
Op germaensche duisternis
Bloeie frisch!
Onze toondichter slaept er
Die aen Gent zoo dierbaer is.

Dicht- en toonkunst, als zij offeren,
Uit hun milde wierrook kofferen,
Zijn mysteriën, zijn een droom.
Vrij en vroom,
Droomde hij, en uit zijn boezem
Golfde een brede hymnenstroom.

Deed hij de echoos van de Schelde
Niet weërgalmen: - Artevelde!
Artevelde!... Deed zijn mond
Niet in 't rond
Vader Rijne 't lied herhalen
Van 't Vlaemsch-Duitsche zangverbond?

Rusten mag hij naast de mannen
Voor het vlaemsch te saem gespannen,
Voor beschaving, voor het licht.
Ja, 't was plicht
Hem bij zulken neêr te leggen,
Wien de volksdank tomben sticht.

't Eenig slaeploos oog bewake er
De assche van dien hartontblaker:
Hij bezong den Here, wien
We onze kniên
Op die assche nederbuigen:
Vriend Mengal, tot wederzien!

[bij de onthulling van Mengals standbeeld, 18 juli 1858]

Van Duyse, P.: Martin-Joseph Mengal, in: Bergmans, C.: Le conservatoire royal de musique de Gand, Gent, 1901, p. 302-303.